Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Αγαπητοί συγχωριανοί είναι ανάγκη μετά και από τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται στο χωριό μας να ειπωθούν κάποια πράγματα με το όνομα τους. Τα ήθη, τα έθιμα αλλά και η παράδοση του κάθε τόπου αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας του και δηλώνουν την πολιτισμική του ταυτότητα. Από το Ιούλιο του 2010 μέχρι και σήμερα προσπαθώ να μάθω γιατί όλοι οι συγχωριανοί μας μιλούν για το εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (την εκκλησία του Αριστομένη) όπως ομολογούν. Η ιστορία ξεκινάει γύρω στο 1833 όπου σε δύο οικογένειες, του προπάππου μου Γουργούλη και του προπάππου του Γιώργου Νικολακόπουλου τον Νικολακόπουλο στην Αρήνη (Τσορβατζί τοτε), που λόγω της φυματίωσης πέθαιναν τα παιδιά τους, για να σωθούν από το κακό, πιστεύοντας στη Παναγία, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα εκκλησάκι και το ονόμασαν Κοίμηση της Θεοτόκου. Τα χρόνια περνούσαν και το εκκλησάκι εγκαταλείπεται. Ίσως ο πόλεμος, ίσως οι κακουχίες. Το οικόπεδο ήταν Κοτσελαίικο. Το είχαν παραχωρήσει τότε στους προππαπούδες μας για να φτιάξουν το εκκλησάκι και στη συνέχεια αφού αποχώρισαν από το χωριό μας οι Κοτσελαίοι, άφησαν την περιουσία στην οικογένεια των Σκουτεραίων. Η ελιά που βρίσκεται στο προαύλιο χώρο ήταν του Κανέλου Πρασσά ο οποίος σήμερα έχει φύγει από τη ζωή. Κατά τα έτη 1948 με 1950 το εκκλησάκι έχει υποστεί σοβαρές ζημιές σε τοίχους και σκεπή. Ο Αριστομένης Γουργούλης ενημέρωσε τους απογόνους της οικογένειας του Νικολακόπουλου και συγκεκριμένα τον Αλέξη Νικολακόπουλο να το αναστηλώσουν εφ’ όσον τους το είχαν αφήσει οι πατεράδες τους. Όμως δεν βρήκε καμία απήχηση παρά του είπαν (Αριστομένη το πολύ να πουλήσουμε και τα κεραμίδια). Ο Αριστομένης έχοντας πίστη και αγάπη προς τη Παναγία μας, αποφασίζει μόνος του με ιδία δαπάνη και με πρωτομάστορα το Χρήστο Κλημαντήρη και βοηθούς τα παιδιά του Δημήτρη και Σπύρο, ο οποίος κατοικεί στο Μπισχινόκαμπο Ζαχάρως και θυμάται ακόμα και τη στιγμή που έστειλε τα χρήματα ο Αριστομένης Γουργούλης και πλήρωσε το πατέρα του. Από τότε και μέχρι που έφυγε από τη ζωή, ο παππούς μου Αριστομένης, το εκκλησάκι παίρνει άλλη μορφή. Όλο και κάποιος δωρητής προσέφερε την αγάπη του εις μνήμη κάποιου δικού του για τον ευπρεπισμό του ναού. Χρόνια ολόκληρα και μετά το θάνατο του παππού μου ο γαμπρός του Θεόδωρος Παύλος μαζί με τη σύζυγο του Δήμητρα Γουργούλη προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο εκκλησάκι που τους άφησε ο πατέρας της και ο παππούς της έτσι ώστε να συνεχίσουν την ιστορία αλλά και να το αξιοποιήσουν προς το καλύτερο. Σε συνεργασία με τον τότε πρόεδρο του χωριού Δημοσθένη Φλώρο, ο Παύλος Θεόδωρος απέκτησε και οριοθέτησε τον προαύλιο χώρο που σώζετε μέχρι σήμερα κατάμεστο από δέντρα που προσφέρουν δροσιά και ίσκιο σε όλους μας. Τότε ο Κοπανιτσάνος Αθανάσιος προσέφερε μια δωρεά και έγινε η μάντρα του προαυλίου. Οι δωρεές δεν σταμάτησαν και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Η αγάπη των Αρηναίων ήταν, είναι και θα είναι εμφανής. Τα τελευταία 70 χρόνια το εκκλησάκι γνωρίζει άνθιση και με την άριστη συνεργασία του τότε Ιερέα μας Βασιλόπουλου Σπυρίδωνα (του γνωστού Παπασπύρου) που σήμερα είναι συνταξιούχος, ηλεκτροδοτείται και ο ναός φωτίστηκε και φάνηκε στο τέρμα του χωριού ένα εξωκλήσι γεμάτο ομορφιά. Ο κυρ Θόδωρος με την κυρά Δήμητρα ανηφόριζαν κάθε Σαββατόβραδο προς την Παναγία μας και άναβαν τα καντήλια, σκούπιζαν, αέριζαν το μέσα χώρο για να φεύγει η υγρασία και να διατηρούν έτσι ζωντανή την κληρονομιά των προγονών τους. Ποτέ μα ποτέ ο τότε Ιερέας μας (ο Παπασπύρος) αλλά και ολόκληρο το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο δεν απέτρεψαν αυτή την προσπάθεια, παρά μόνο αγάπη και κατανόηση έδειχναν προς το ενδιαφέρον που έδειχνε η οικογένεια το Παύλου Θεόδωρου προς το ιστορικό αυτό εκκλησάκι έτσι ώστε να είναι μέχρι και σήμερα πάντα καθαρό και ευπρεπισμένο. Πάνω από 50 χρόνια η οικογένεια του Παύλου Θεόδωρου προσέφερε και προσφέρει τις υπηρεσίες της προς το εκκλησάκι της Παναγίας της Θεοτόκου με αγάπη και πίστη ώστε να παραμένει ζωντανή μες την καρδιά τους και τη συνείδησή τους η μνήμη των προγόνων τους αλλά και η ευχή που είχαν λάβει από πατέρα και παππού για τη συνέχιση της παράδοσης του πολιτισμού και θρησκευτικού ήθους. Αυτά δίδαξαν και σ’ εμένα για να μπορώ και ‘γω να συνεχίσω με την ίδια θρησκευτική ευλάβεια να προσφέρω τις υπηρεσίες μου διατηρώντας έτσι το οικογενειακό κειμήλιο, το εκκλησάκι της Παναγίας , ένα στολίδι για όλο το χωριό μας που το χαίρονται οι συμπατριώτες μας και ενορίτες στη εορτή της το Δεκαπενταύγουστο. Με αυτές τις αρχές και προκειμένου να γνωρίζει ο κάθε επισκέπτης και προσκυνητής την ιστορία του ναού, τοποθετήθηκε μία μαρμάρινη πλάκα το 2008, που γνωστοποιούσε στον καθένα μας την ιστορία του με τα εξής: (Το εκκλησάκι τούτο της Κοιμήσεως Της Θεοτόκου χρονολογείται από το 1833 έχει αναστυλωθεί περί το 1948 από την οικογένεια του Αριστομένη Γουργούλη και συντηρείται μέχρι και σήμερα από την οικογένεια του Παύλου Θεόδωρου). Στης 20 Ιουλίου του 2010 το εκκλησάκι υπέστη βανδαλισμό η αναμνηστική πλάκα που είχαν τοποθετήσει οι απόγονοι εις μνήμη των ιδρυτών του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταστράφηκε. Η συμπαράσταση των Αρηναίων και συμπατριωτών ήταν έκδηλη, τα τηλεφωνήματα αγάπης προς την οικογένειά μας πολλά. Όμως ο ιερέας και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο δεν μας συμπαραστάθηκε παρά μόνο κατάφεραν να αλλάξουν τις κλειδαριές από το εκκλησάκι και να απαγορέψουν έτσι με αυτή την άνανδρη πράξη τους στον άνθρωπο και συγχωριανό μας Παύλο Θεόδωρο μαζί με την γυναίκα του Δήμητρα Γουργόυλη κόρη του ιδρυτή του ναού να μπαίνουν μέσα και να συντηρούν το εκκλησάκι, το οποίο συντηρούσαν για 150 χρόνια χωρίς ιδιοτελείς σκοπούς και μαζί με πολλούς συγχωριανούς δωρητές, κατάφεραν, να έχουμε σήμερα ένα πραγματικό στολίδι μεγάλης αρχαιολογικής αξίας. Αγαπητοί συγχωριανοί αν κάνουμε μια βόλτα σε όλα τα εξωκλήσια του χωριού μας εκεί που δεν υπάρχει ιδιωτική πρωτοβουλία, θα δούμε ότι κοντεύουν να καταρρεύσουν. Η εγκατάλειψη σε όλο της το μεγαλείο. Δεν τιμά εμάς τους Αρηναίους μια τέτοια εικόνα. Το χωριό μας με τέτοια ιστορία την οποία έχει αποτυπώσει στο βιβλίο του πολύ εύστοχα ο συμπατριώτης μας Θανάσης Πιτσάνης δεν μπορεί να αμαυρωθεί με τέτοιου είδους πράξεις . Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητεί το ιστορικό παρελθόν της Αρήνης, και το ποιοι ίδρυσαν το εκκλησάκι της Παναγίας πόσο μάλλον ο ιερέας μας που είναι στην ενορία μας τα τελευταία 13 χρόνια και όχι Αρηναίος καθώς επίσης τον αγώνα και την ανιδιοτελή προσπάθεια του Παύλου Θεόδωρου που ζει στο χωριό μας πάνω από 50 χρόνια, του πεθερού του Αριστομένη Γουργούλη αλλά και του προπάππου του Νικολακόπουλου Γεώργιου πριν από 150 χρόνια, οι οποίοι ίδρυσαν το εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όταν κάποιοι άλλοι επέστρεψαν στο χωριό μας συνταξιούχοι για να μας δηλώσουν ότι ενδιαφέρονται για την Αρήνη. Ναι, μπορεί να ενδιαφέρονται και να αγαπούν την Αρήνη αλλά να μάθουν να σέβονται τα ήθη την παράδοση και την πολιτισμική κληρονομιά που άφησαν οι προγονοί μας και την διατηρούν ακόμα μέχρι και σήμερα οι παραμένοντες σε τούτο το χωριό. Με πολύ πικρία κάθομαι και παρακολουθώ τα γεγονότα που συμβαίνουν στο χωριό μας από τον Ιούλιο του 2010 και αναρωτιέμαι: Γιατί όλοι οι μεγάλοι σε ηλικία που γνωρίζουν την ιστορία μας κωφεύουν και δε βάζουν τον καθένα στη θέση του; Γιατί έχει χωριστεί το χωριό μας στα δύο; Γιατί μας αρέσει να είμαστε συνέχεια σε διαπληκτισμούς και όχι μονιασμένοι για το καλό και την ευημερία του χωριού μας; Τέλος γιατί αφήσαμε το χωριό μας να βρίσκεται κάτω από το πέπλο του ψέματος και της κακοήθειας; Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα να σβήσει την ιστορία της Αρήνης. Θα ήθελα εκ μέρους της οικογένειας του Παύλου Θεόδωρου να ευχαριστήσω όλους τους φίλους και συμπατριώτες για τις υπογραφές που έχουν συγκεντρώσει ως ένδειξη συμπαράστασης και αγάπης κατακρίνοντας τη πρωτοφανή στάση και θέση του Ιερέα μας και όλου του εκκλησιαστικού συμβουλίου για την αλλαγή των κλειδαριών από το εκκλησάκι της Παναγίας μας .
Με τιμή, Παύλος Αργύρης.
